Triathlon Almere 2011

Na het debacle van Challenge Roth had ik mijn pijlen gericht op een goed resultaat in mijn hometown Almere. De ingelaste testwedstrijd begin augustus in Leiderdorp gaf mij voldoende vertrouwen voor een goede afloop in Almere (zie vorige post). Het enige wat in de aanloop naar deze wedstrijd wat tegen zat, was de weersvoorspelling. Veel wind en regen stonden op het menu, niet de ingrediënten voor een hele snelle tijd.
Op de wedstrijdbriefing werd ook nog eens fijntjes uitgelegd dat het loopparcours de afgelopen jaren aan de korte kant was en dat er een extra lus toegevoegd was. Op zich natuurlijk prima dat de afstand klopt, want een marathon hoort gewoon 42,2km te zijn. Maar wel jammer dat je looptijd minder goed kan vergelijken met die van de afgelopen jaren.

Dan de wedstrijd zelf. Door de harde wind van de dagen voor de wedstrijd en de ochtend zelf, stond er een behoorlijke golfslag in het Gooimeer. Het zwemmen gaat dan al wat moeizamer en de orientatie, om via de kortste route de boeien te ronden, wordt dan ook een stuk belangrijker. Na 1:04 kroop ik op de steiger van de Pannekoekenboot in Almere Haven. Dat viel mij behoorlijk tegen, ik ging toch weg voor een tijd onder het uur en dan is 4 minuten erboven toch een aardig stukje tijdverlies. In de einduitslag zag ik sowieso dat er dit jaar door de zware omstandigheden een stuk minder snel gezwommen, dus achteraf viel mijn tijd nog wel mee. Positief was wel dat ik totaal geen last van kramp had. Lang leve de adviezen van Guido Vroemen en mijn trainer Lars Karmelk.

Met fietsen was ik vastbesloten om er een flinke snok aan te geven. En ondanks de steeds harder waaiende wind wist ik via rondes van 1:37, 1:38 en 1:45 een totaaltijd van 5:01 te fietsen. Wow, een kwartier sneller dan vorig jaar! Dat voelde goed. Ongetwijfeld het resultaat van het kraft/ausdauer principe waar Lars Karmelk dit seizoen zo op gehamerd heeft.

Bij de eerste loop-passage van het stadion zag ik 6:14 op de raceklok staan. Dat bood nog steeds mogelijkheden voor een hele snelle tijd. De eerste 2 rondes heb ik puur op hartslag gelopen en dat waren rondes van 1:15 en 1:19. Ik voelde mij mentaal steeds sterker worden gedurende het lopen en de laatste ronde heb ik er alles uitgeperst wat er nog inzat. Ondanks de fikse regenbuien ging de laatste ronde in 1:20 en kwam ik dus via een marathon van 3:55 na 10:09:35 over de finishlijn. Slechts 5 minuten verval tussen de 1e en 3e ronde!

Tjemig, wat was ik hier blij mee. 20 minuten van mijn snelste tijd van vorig jaar gehaald onder nog mindere omstandigheden. En ook nog eens een loopparcours wat volgens mij berekeningen 1,2km langer was dan verleden jaar. Een dag later ging de rekenmeester in mij al weer zoeken naar mogelijke tijdwinst voor het komende seizoen. En hoe had Challenge Roth kunnen aflopen zonder kramp? Tja, dat zal ik nooit weten en ik moet er ook niet over zeuren, want dit was gewoon top.

Mijn "trainerswissel" in oktober verleden jaar naar Lars Karmelk Sportbegeleiding heeft gebracht wat ik er van verwacht had. En ik moet het nog even exact controleren, maar volgens mij met minder uren training dan de jaren hiervoor. Vooral de rustige duurtraingen in de winter en de specifieke kraft/ausdauer trainingen in de wedstrijdperiodes hebben mijn nivo een aardige boost gegeven. En ik zie nog ruimte genoeg om volgend jaar wat stappen vooruit te gaan maken!

Maar eerst de komende weken eens aan andere zaken dan triathlon denken, dat heeft mijn gezin wel verdiend.

Met dank voor de foto's van Paolo Polla en van mijn broer Johan, die zelfs tijdens de zware regenbuien maar bleef door fotograferen. Hij is zelfs na afloop gewoon weer naar Heerhugowaard terug gefietst. Bikkel.