10 juli 2011

Challenge Roth 2011

Dit jaar stond in het teken van twee hele triathlons en de eerste was Challenge Roth. Challenge Roth was tot voor een week voor deze triathlon de wedstrijd waar de wereldrecords voor de hele triathlon stonden, dus leek het mij de perfecte wedstrijd om mijn pr van 10:29 aan te scherpen.



De maanden voor de wedstrijd gaven veel vertrouwen voor een snelle tijd. Zwemmen ging goed, ik fietste hogere gemiddeldes met lagere HFavg dan ooit en idem dito (en misschien nog wel beter) gold voor het lopen. Kortom, in mijn dromen ging ik al binnen de 10:00 over de finish.

Op woensdag voor de wedstrijd was ik met Jan Fhijnbeen afgereisd naar Allersberg, een plaatsje vlak bij Roth.
Van te voren had ik nog wat twijfels over de zwaarte van het fietsparcours. Er zitten immers wel 1200 hoogtemeters in. Op donderdag gingen we samen nog een keer in D1 het parcours fietsen en kon ik voor mijzelf concluderen dat dit een supersnel fietsparcours was. Glooiende hellingen waar je met voldoende momentum vlot over heen kan rijden. Vergis je overigens niet, je moet wel een goede fietser zijn want anders werken die heuvels je alleen maar tegen.

De weervoorspellingen zagen er voor de wedstrijddag er ook nog eens heel goed uit, half bewolkt, windkracht 1 a 2 en een temperatuur van 25 graden. Dus ik zag het helemaal zitten.

Zo tegen half zes kwamen we bij start aan. Ruim op tijd om de banden op te pompen en te kijken hoe de pro's van start gingen. Ik merkte bij mijzelf op dat ik heel relaxed was, meer relaxed dan ooit eigenlijk. Nog meer tekenen dat er iets moois ging plaatsvinden.
Een half uur na de start van de pro's was het mijn beurt en ging mijn serie om 7 uur van start. Ik was lekker vlot weg en vond al heel snel mijn ritme. Tot 3km ging alles crescendo maar daarna voelde ik licht de spanning in mijn kuiten oplopen. Vreemd, want kramp had ik de laatste jaren alleen maar in het woelige water van het Gooimeer. Het werd nog erger want zo'n 500m voor de finish tijdens het ronden van de laatste boei schoot de kramp pas echt in mijn linkerkuit. Dit deed zo'n pijn dat ik moest stoppen met zwemmen en al drijvend moest proberen de kramp uit mijn kuit zien te krijgen. Om de zwemmers te ontwijken liet ik mij afdrijven naar de kant om ondertussen van die kramp af te komen. Dat lukte na een paar minuten uiteindelijk en via die laatste 500m heel rustig zwemmen kwam ik na 1:02 aan de kant. Redelijke tijd op zich, maar ja wat had het zonder kramp geworden...


De wisselzone ligt zo goed als direct aan het Main-Donaukanaal dus wisselen gaat hier bijzonder snel. Via een snelle wissel begon ik aan de 180 km fietsen. Al snel merkte ik aan de tussentijden dat ik richting de 5 uur ging fietsen. Helaas voelde ik wel tijdens de langere en steilere klimmetjes dat mijn linkerkuit niet 100% was. Via de laagste HFavg in 5 jaar werkte ik de 180km fietsen af en kwam na 6:08 T2 binnen, dat betekende een fietsttijd van 5:03. Zittend op het bankje, mijn loopschoenen aantrekkend, dacht ik op dat moment nog dat via een marathon van 3:50 een tijd onder de 10 uur nog binnen bereik was.


Direct na de start voelde ik echter direct de aanwezigheid van irritatie in de "krampkuit". De eerste 10 kilometer kon ik daar nog wel enigszins mee lopen, maar het werd steeds erger en erger. Irritatie werd pijn en lopen werd wandelen. Rond 30 km haalde Jan mij in en zag ik verder geen reden meer om mijzelf nog meer te pijnigen.

De enige gedachte die in mijn hoofd rond spookte was teleurstelling. Teleurstelling van alles wat ik voor deze wedstrijd gedaan had en misschien nog wel meer voor wat ik voor deze wedstrijd gelaten had. Trainen voor Ironman afstanden is niet alleen wat je er voor doet, maar ook wat je er voor laat. Minder tijd besteden aan je gezin, familie en soms zelfs ook je werk. Ik dacht op dat moment niet alleen stoppen met de wedstrijd, maar ook aan stoppen met triathlon en wilde eigenlijk met deze slechte tijd niet eens meer finishen. De spandoeken met "pain is temporarily, quitting lasts forever" deden mij toch verder gaan en het finishterrein te betreden. 11:17 was het uiteindelijke resultaat en dat voelde als een zwaar verlies. Jan had de wedstrijd volbracht in 10:33 en verbeterde daar zijn pr met zo'n 5 minuten mee. Die was euforisch, maar ik verdronk die avond en dag erna in mijn eigen teleurstelling.


Dit had ik nog nooit meegemaakt en het heeft me dan ook een paar dagen gekost om over de teleurstelling heen te komen. Het is inmiddels ruim een week later en ik heb bewust zo lang gewacht met het schrijven van deze post, om het niet een te negatief verhaal te laten worden. Over 7 weken staat namelijk mijn 2e long distance triathlon van dit jaar op het programma, het NK long distance in mijn hometown Almere. Daar ga ik alles aan doen om mijn kramp probleem op te lossen en alsnog de wedstrijd die ik voor Roth in gedachte had, uit te voeren. Inmiddels heb ik samen met mijn trainer Lars Karmelk en bondsarts/bondscoach long distance Guido Vroemen wat mogelijke oplossingen bedacht waar ik de komende periode aan kan gaan werken/testen.

Mijn kop staat inmiddels weer goed en de eerste (rustige) trainingen zijn alweer gedaan. In Almere gaan wat mij betreft alle puzzelstukjes alsnog op zijn plaats vallen!

Tot de volgende post. Namelijk die van zaterdag 27 augustus, het NK long distance in Almere. Hopelijk een stuk positievere post. Hoewel hopen voor diegene is, die er te weinig aan gedaan hebben... Dat ben ik qua voorbereiding namelijk niet van plan.

Inmiddels heb ik besloten om op zondag 7 augustus te starten op de MD triathlon van Leiderdorp. Dit geeft mij de mogelijkheid om nog wat "fieldwork en real life testing" te gaan doen.

Wedstrijden/Evenementen 2013

  • 21-04-2013 40km Tijdrit ATC
  • 02-06-2013 MD Triathlon Nieuwkoop
  • 22-06-2013 1/3 Triathlon Oud-Gastel
  • 06-07-2013 NK MD Triathlon Didam
  • 04-08-2013 MD Triathlon Eupen
  • 24-08-2013 1/4 Triathlon Anna Paulowna
  • 14-09-2013 NK 1/1 Triathlon Challenge Almere
Powered By Blogger