Triathlon Almere

Ironman Frankfurt eerder deze zomer verliep niet helemaal zoals ik het in mijn dromen voor mij zag. Vlot gezwommen, tegen kramp aan, bidons vergeten, last moment voedingsplan maken, nat & koud op de fiets, lege brandstoftank na 120km fietsen en daardoor een fletse marathon was in 1 zin het verhaal van deze triathlon.

Toch zag ik genoeg punten in deze wedstrijd (en met name in de trainingen van de periode daarvoor) waarvan ik dacht dat Almere best wel eens heel goed zou kunnen gaan. Na een periode van 2 weken rustig aan doen, kon ik al snel voldoende trainingsarbeid aan om de puntjes op de "i" te zetten.

Toen sloeg het noodlot voor mij toe op donderdagavond 16 augustus. Aan het einde van een lange duurloop met wat blokken in de hogere zones, kreeg ik last van mijn linkerknie. Moest zelfs het laatste stuk terug naar huis wandelen. Pas de zondag erna had ik lopen tijdens een lange koppeltraining op het programma staan, dus hoopte ik met veel ijzen dit probleem de kop in te drukken. Helaas voelde ik tijdens de 2e koppel dat ik weer last kreeg. In de resterende 3 weken tot Almere getracht door weinig tot niet te lopen, fysio, ijzen, rekken & strekken en kinesio-tape de blessure de kop in te drukken.

Een week voor Almere deed ik mijn laatste duurloop om nog eens te testen of er voldoende verbetering inzat. De laatste 10 minuten merkte ik wel weer dat heel licht de irritatie begon terug te komen. Voor de zekerheid de 2 resterende looptrainingen voor Almere maar overgeslagen. Deze zouden mij toch geen zekerheid meer bieden en mogelijk alleen het verdere herstel vertragen. Dat hield dus wel in dat ik met de reële mogelijkheid de wedstrijd inging dat ik wel eens de finish niet zou kunnen gaan halen. Geen fijn idee om zo'n lange dag mee te beginnen.

De dag van de wedstrijd:
Het was een schitterende dag. Eigenlijk in jaren niet meer zo mooi weer gehad tijdens de triathlon. De temperatuur oplopend naar een graad of 23 en nauwelijks wind, ingrediënten voor een snelle race.

Zwemmen ging dan ook prima. Na 59:02 kroop ik de pontons langs de Esplanade op. Helemaal volgens planning. Eigenlijk alleen de laatste kilometer licht opkomende kramp in mijn kuiten gevoeld. Maar daar had ik nauwelijks hinder van.

Foto: Christie Brouwer

Na een trage wissel doordat ik mijn bril voor mijn aerohelm op deed in plaats van andersom, ging ik op pad voor 4 rondes van 45 km. Aan het einde van de 1e ronde pikte ik Stefan Staartjes op en nog eens 20 km later trainer Lars Karmelk. Intussen had ik ook de nummer 2 van de dames ingehaald. Deze bleef bij mijn "groepje" rijden. Daar sloot even later de nummer drie van de dames aan dus was het een groep van inmiddels 5 man geworden. Lars moest helaas aan het begin van de 3e ronde afhaken met een lekke band. Zo reden we de 3e ronde in met nog 4 man in de groep.
Na 4:54 had ik de 180 km afgelegd en begon dus na ongeveer 5:55 aan het lopen. Ongeveer 15 minuten sneller dan verleden jaar...

Foto: Christie Brouwer

Maar ja, het lopen. Niet het onderdeel waar ik vandaag het meeste vertrouwen in had. De eerste ronde van 10 km ging goed, ongeveer 51 minuten en geen last van mijn knie. Dit had ik eigenlijk wel verwacht en was dan ook meer benieuwd hoe de 2e ronde zou gaan. Helaas voelde ik na zo'n 17 a 18 km dat heel langzaam de irritatie begon op te komen. Ik begon het tempo een beetje te drukken om de irritatie niet erger te laten worden. Bij het ingaan van de 3e ronde (beetje steil omhoog de Esplanade verlatend) voelde ik echter de eerste pijnscheuten. Allerlei gedachten spookten door mijn hoofd. "Als het nu niet erger wordt dat dit, kan ik dan nog verder?". Zo bleven deze gedachten de volgende kilometers door mijn hoofd spoken.
Vlak voor het verste punt in de ronde besloot ik dat het gewoon geen zin meer had om verder te gaan. Ik kon op dat moment al niet meer sneller lopen dan 6 min/km en de irritatie was inmiddels al een paar kilometer daarvoor definitief overgegaan in pijn.

Met pijn in het hart besloot ik na zo'n 25 km te stoppen. Wat nog restte was de lange wandeling terug naar start/finish. Mijn spullen bij elkaar pakken en zo snel mogelijk naar huis was het enige waar ik aan dacht. Het voelde allemaal op dat moment zo onwaar aan, uitstappen in de wedstrijd van het jaar.

Vijf triathlons dit jaar. 1x goed gepresteerd (Ironman 70.3 Mallorca), 1x wat minder (Ironman Frankfurt) , 2x niet gestart (1/2 triathlon Nieuwkoop en 1/4 triathlon Anna Paulowna) en 1x niet gefinished (triathlon Almere) zijn de harde cijfers van dit jaar.

Op het moment dat ik dit verslag schrijf is het al bijna 2 maanden verder en heb ik besloten dat ik mij door dit mindere seizoen niet uit het veld ga laten slaan. Volgend jaar sta ik er weer en neem ik alle investeringen van dit seizoen mee!

Foto: Johan Boerman. Hier vlak bij de 3e passage langs
Thermen la Mer wist ik dat het over en sluiten ging worden.