Ik was dit keer samen met Michael Dirkzwager op woensdag voor de wedstrijd afgereisd naar Frankfurt. Dat gaf ons nog tijd om een keer het parcours zwemmend, fietsend en lopend te verkennen. Deze dagen was het lekker weer in Frankfurt, een graad of 25, weinig wind, veel zon en af en toe een buitje (die mochten echter geen naam hebben). Tijdens de verkenningen van het parcours voelde ik dat hier een behoorlijke tijd mogelijk moest zijn. Snel zwemwater (met 24 graden wel een beetje warm) in een beschutte zandafgraving, een glooiend fietsparcours (met een paar kleine klimmetjes) en ook het loopparcours zag er snel uit. Ik had namelijk verwacht dat de bruggen over de Main wat hoger zouden zijn, maar dat viel mij erg mee.
De dag voor de wedstrijd om kwart voor vier uit bed om nog een licht ontbijt in het hotel te nuttigen. Nog even gauw naar de weersvoorspelling kijken. Temperatuur goed, wel aan het eind van de ochtend kans op regen en een wat aantrekkende wind naar kracht 4. Daarna nog snel naar de hotelkamer om de zwemspullen te halen. Vervolgens met de auto naar downtown Frankfurt om met een shuttlebus naar de zwemstart in het 15 km zuidelijker gelegen Langener Waldsee te rijden.
In T1 aangekomen kreeg ik bij mijn fiets bijna een hartaanval. Ik had mijn 4 bidons met voeding in de hotelkamer laten staan. Met nog een klein uur voor de start onmogelijk om die nog in mijn bezit te krijgen. Stom, stom, stom en kon mijzelf wel voor mijn hoofd slaan. In alle jaren dat ik triathlons doe, heb ik nog nooit ook maar iets vergeten. Doe die dingen eigenlijk op routine en dat gaat al jaren dus goed.
In mijn hoofd begon het vervolgens te malen. Ik moest overschakelen naar een ander voedingsplan. Op de verzorgingsposten langs het fietsparcours werd Powerbar Isoactive uitgedeeld. Ik gebruik sinds vorig jaar Powerbar Isomax. Daar zit, afhankelijk van hoe geconcentreerd je het klaarmaakt, in mijn geval ruim 2x meer calorieën in dan Powerbar Isoactive. Dat betekende dus dat ik veel extra gels moest bij eten. Gelukkig kon ik van Michael 1 bidon (ook met Powerbar Isoactive) gebruiken. Supertop van hem want anders had ik moeten wachten tot de 1e verzorgingspost op ca. 30 km fietsen.
De zwemstart was 15 minuten na de pro's en zo'n 300 uitgelote agegroupers. Michael en ik hadden op de foto's van de zwemstart van verleden jaar al gezien dat het zaak was om goed vooraan te staan, want anders kom je als goede zwemmer helemaal vast te zitten in de Ironman wasmachine (24 graden, zonder wasmiddel & 1400 toeren centrifugeren hahaha). Dus zo gezegd, zo gedaan. Na het startschot was ik goed weg en bleef bij Michael zwemmen. Na ongeveer 300 meter voelde ik echter het krampgevoel in beide kuiten opkomen. Dat was even niet waar ik rekening mee gehouden had. Kon vervolgens niets anders doen dan mijn benen zo weinig mogelijk te gebruiken en regelmatig mijn kuiten proberen op te rekken door mijn tenen naar boven te trekken. Dit resulteerde in voor mijn gevoel trager zwemmen. Ik was dan ook enigszins verrast dat ik net onder het uur uit het water kwam. Dat was dan gelukkig een positief moment in de wedstrijd.
Eenmaal op de fiets ging het na een paar minuten al regenen. Dat had ik niet afgesproken met Weather Pro... Eerst nog een paar van die hele dikke spetters, maar al snel constante harde regenval. En uiteraard zakte de temperatuur ook naar lagere waarden. Iets wat niet in mijn voordeel is als je BMI 19 is.
Ondertussen probeerde ik voldoende voeding tot mij te krijgen door de bidons met Isoactive en Powergels aan te pakken. Door de regen, kou en steeds meer aantrekkende wind had ik echter veel moeite om, met name, de gelverpakkingen open te krijgen. Voelde ook dat ik op het randje van te koud zat. Na een kilometer of 80 haalde ik Michael in (die had 56 minuten gezwommen). Dat gaf voor mij wel aan dat ik qua fietsen op dat moment nog goed bezig was. Aan het begin van de 2e ronde begon ik zo langzamerhand een leeg gevoel te krijgen. De heuvels in het begin van de ronde gingen moeizaam en mijn hartslag zakte alleen maar. In de loop van de 2e ronde werd het inmiddels droog, maar de schade was voor mij al aangericht. De brandstoftank was leeg.
Aangekomen in T2 was de zon inmiddels aangenaam gaan schijnen en nam ik mijzelf voor om er met lopen het beste van te maken. Ik vreesde echter wel dat door mijn lege "brandstoftank", het lopen wel eens een onaangename exercitie zou gaan worden. Ik begon meteen met goed te drinken en gels te gebruiken. Het beste er van maken toch?
Hoewel ik de snelheid er niet echt meer in kreeg, bleef ik toch steady doorlopen. Steady genoeg om na 10:24 door de finish te gaan. Dat resulteerde in een 74e plaats in mijn agegroup. Bij lange na niet genoeg om in aanmerking te komen voor een Hawaii slot.
Gelukkig hoefde ik na de finish niet lang te wachten op Michael. Die deed vandaag wat ie moest doen en haalde de finish na 10:31. 23 minuten van zijn pr af. Knap hoor.
Tja en wat mijn tijd betreft. 10:24 is mijn 2e tijd ooit. Ik zou er tevreden mee kunnen zijn, ware het niet dat ik van te voren beter had verwacht. Te hoog ingezet? Ik denk het niet, maar de kille cijfers spreken anders. 10:24 is een heel eind verwijderd van 9:59...
Dan zit er maar 1 ding op; fouten rechtzetten in de Holland Triathlon in Almere. Deze week goed herstellen en volgende week zo langzamerhand opbouwen naar 8 september. Vorig jaar ging Challenge Roth ook niet helemaal goed en zette ik een puike wedstrijd neer in Almere. Dus dit jaar wat mij betreft hetzelfde recept.
